powiedziałem, Gardner, naprawdę wolałbym, żebyś po prostu się przyznał. - Nie mam do czego się przyznawać! Gdybyś po prostu zechciał mnie wysłuchać, to bym ci opowiedział, że od kilku dni dzwonią do mnie ludzie z podziękowaniami za prezenty, o których nic nie wiem. - Już mówiłem, że firma gotowa jest przymknąć na wszystko oko, jeśli tylko zapłacisz. - Uśmiech Bianca był lodowaty. - Rozumiem, że podarunki nie podlegają zwrotowi, a ty nie zaprzeczasz, że twoi znajomi je otrzymali. Żadna pozycja nie przekracza pięćdziesięciu funtów, czyli masz szczęście, bo i tak musisz za nie zapłacić. - Oczywiście, że tak, jeśli tylko zostanie publicznie stwierdzone, że nie jestem temu winien. - Udowodnij to, a gwarantuję, że wydamy takie oświadczenie. - Więc sam widzisz, że chcąc utrzymać się w robocie, że nie wspomnę o zachowaniu dobrego imienia, muszę udowodnić winę komuś innemu - mówił Matthew do Karla przez telefon komórkowy na zewnątrz budynku. - Ale ty się wyraźnie boisz tego, co może wyjść na jaw. - Och, zależy mi na dowodzie, przynajmniej dla własnego https://wysokieszpilki.pl - Zdaję sobie sprawę, że to najgorszy czas, po tym, jak biedna Izabela... Ale musimy myśleć przede wszystkim o dziewczynkach, prawda? I to długoterminowo. - To ja muszę o nich myśleć - odparła stanowczym, choć nieco drżącym głosem Sylwia i odsunęła się od niej. - Nie przyszłam patrzeć ci na ręce - tłumaczyła się Zuzanna. - Chcę tylko pomóc. 255 - Wiem. - Sylwii wciąż nie mieściło się w głowie to, co przed chwilą usłyszała. - Jestem ci bardzo wdzięczna - zaczęła podnosić się z sofy. - Porozmawiam z dziewczynkami i podejmę odpowiednie kroki. - Masz na myśli policję? - Nie wiem.
ból w całym ciele. - Ponieważ wiem, że w czasie śmierci pani Gardner przebywał pan poza Londynem - odezwał się koroner - mogę tylko złożyć panu najszczersze wyrazy współczucia i zadać to samo pytanie, 158 co poprzednim świadkom: czy zna pan jakikolwiek powód, dla Sprawdź — A niby skąd miałaby pani wiedzieć — odparł książę. — Jednak... nie chciałbym, by zabrzmiało to niegrzecznie, ale powiem, że ma pani dość niezwykły talent — jak na pokojówkę. Książę spojrzał na płótno, które Tempera trzymała w dłoniach, a ona natychmiast mu je podała. — Maluję ot tak, dla rozrywki, wasza wysokość — powiedziała, zamykając pudełko z farbami i podnosząc kapelusz. — I niewątpliwie dalej powinna pani to robić — stwierdził książę. — Muszę powiedzieć, że jestem zdziwiony, iż zdecydowała się pani uwiecznić moje kwiaty. Przeważnie artyści przychodzą tu, by malować pejzaż.