- Co takiego zrobiłeś, że ona zaraz przybiera postawę obronną? - spytała Portia. - Nic - Klara wyprzedziła odpowiedź Bryce'a i rzuciła mu ręcznik. Bryce, wycierając się, zaczął się zastanawiać, czemu Klara tak gwałtownie zareagowała i zrobiła zeń głupka w obecności siostry i jej koleżanek. - Nie powinieneś być w pracy? - spytała Klara, ustawiając w cieniu drzew krzesełko Karoliny. Nie zaczekała na odpowiedź, tylko poszła do domu, by przynieść lunch dla dziecka. - Zaskoczyłeś ją - uznała Hope. - Klara nie lubi niespodzianek - odrzekł i pochylił się nad córeczką, by ją uściskać, choć mała nie była zachwycona zetknięciem z mokrym ubraniem ojca. Wyjął ją z kojca i posadził na krzesełku. Klara obserwowała go z mieszkania, robiąc sobie wyrzuty, że przyczyniła się do zniszczenia eleganckiego garnituru. Miała Bryce'owi za złe, że pojawił się tak znienacka. Instynktownie przyjęła postawę obronną, za późno uświadomiwszy sobie, iż nic jej tutaj nie grozi. Westchnęła głęboko, przyznając w duchu, że właściciel tej posiadłości wyprowadza ją z równowagi. Widok z okna sprawił, iż zaczęła się zastanawiać nad własną drogą życiową. Przez lata wspinała się po szczeblach kariery w CIA. Miała niebezpieczną, lecz fascynującą pracę. Wykonywała ją dla dobra ojczyzny, więc nie powinna tęsknić za spędzaniem czasu nad basenem w gronie bliskich i przyjaciół. Skąd takie myśli? Lepiej wrócić do noszenia broni i chwytania groźnych przestępców. Jakoś przetrwa w tym domu jeszcze trochę, jeśli tylko uda się jej trzymać Bryce'a na dystans. A jednak wewnętrzny głos ciągle zadawał pytania na temat nurtujących ją uczuć. Dosyć tego, pomyślała, biorąc talerzyk z jedzeniem dla Karoliny. Trzeba jak najszybciej wracać do pracy. Przyszła nad basen i wręczyła jedzenie Bryce'owi, by nakarmił córeczkę. - Muszę się przebrać i wrócić do biura - odrzekł, zwracając jej talerz. - To po co właściwie przyjeżdżałeś? - Chciałem towarzyszyć Karolinie podczas lunchu, a nie przewidywałem, że najpierw wyląduję w basenie. - To twoja wina. - Jesteś groźna z krzesełkiem w ręku. Klara omal się nie uśmiechnęła. - Pożegnaj się z tatusiem, kochanie - powiedziała do Karoliny i zaczęła ją karmić. http://www.szkolarodzeniazelazna.com.pl/media/ Panna Delacroix przez cały czas pamiętała o swoim głównym celu. - Możesz wyjść za jednego z jej synów, na przykład za markiza Tarrentona. - On jest nudny. - Ale bogaty. - O, to już lepiej. W porządku. Alexandra przeniosła nakrycie w inne miejsce. Tym razem usiadła po lewej stronie swej uczennicy. - Poza tym nigdy nie zakładaj, że słucha cię tylko osoba, z którą rozmawiasz. Każde twoje słowo może zostać powtórzone i skomentowane. Były w połowie lekcji, gdy ktoś zapukał do drzwi jadalni. - Proszę wejść - zawołała, mając nadzieję, że to nie hrabia. Tylko tego brakowało, żeby jedną złośliwą uwagą zniweczył jej wysiłki. W progu stanęła pokojówka Penny.
Pchnął mnie na balustradę. Lucien powoli ściągnął jej prawą rękawiczkę. - Zrobił pani krzywdę? - Nie. Pocałował mnie. Byłam całkiem zaskoczona. Potem zadarł mi spódnicę i... - Umilkła. - Odepchnęłam go z całej siły. - Więc dlaczego pani powiedziała, że to był „w dużej mierze wypadek”? Sprawdź pani Delacroix. Alexandra uśmiechnęła się. - Z pewnością nie potrzebuje pani żadnych rad, madame. Krawcowa odwzajemniła uśmiech, po czym wskazała na rząd krzeseł ustawionych pod ścianą, obok półek z belami materiałów. - W takim razie zaczynajmy. Pani Charbonne starannie wzięła miarę Rose i Fiony, a jej asystentki pilnie zapisywały liczby. Alexandra odnosiła wrażenie, że słynna krawcowa niewielu klientkom poświęca tyle uwagi. Panie Delacroix też najwyraźniej były oszołomione, bo od przybycia żadna nie wypowiedziała więcej niż dwa słowa. - A teraz pani, panno Gallant, s'il vous plait. - Ja? O, nie, nie sądzę - zaprotestowała Alexandra, rumieniąc się. Jedno wiedziała na pewno: madame Charbonne nie szyje strojów dla guwernantek.