Clemency słuchała jego przemowy z niedowierzaniem, lecz nagle gniew wziął górę nad wszystkim. - Czy pan naprawdę myśli, że uciekłabym z tym... z taką kreaturą? - wrzasnęła. - Pan chyba postradał zmysły. - Cicho! - Nic na świecie nie skłoniłoby mnie nawet do rozmowy z nim, chyba że zostałabym do tego zmuszona. W moich oczach zasługuje jedynie na pogardę! Lysander odstawił świeczkę na stół i splatając ręce na piersiach, oparł się o ścianę. - Co to ma znaczyć? Przemawia przez panią złość. Blada z przejęcia i wściekłości Clemency sięgnęła do kieszeni płaszcza i podała mu list Arabelli. - Proszę to przeczytać, milordzie - rzekła. - Zobaczy pan, że usiłuję tylko zapobiec zhańbieniu pańskiej siostry. Markiz zmarszczył brwi, wziął kartkę i przebiegł po niej wzrokiem. Arabella tego nie napisała, tego był pewien, więc kto to zrobił? To dość niezręczna podróbka. Jeśli chodzi o pannę Stoneham, miał dość mieszane uczucia. Nie potrafił ukryć olbrzymiej ulgi, jaką poczuł, słysząc z jej ust oskarżenia pod adresem Marka. Z drugiej strony dręczyła go myśl, że mimo to może udawać. - A więc wszystko staje się jasne - powiedział z wolna. - Tylko dla pana, milordzie - odparła ostro dziewczyna. - Ja nic z tego nie rozumiem! W każdym razie, stojąc tu, marnujemy czas. - Zerknęła na zegar na ścianie. - Jest już kwadrans po dziesiątej, proszę się pośpieszyć. - Mark nie skrzywdzi Arabelli - stwierdził Lysander, złożył list i schował go do kieszeni. - To pani go interesuje. - Ja?! - Powinienem był się wcześniej domyślić, przynajmniej to jest oczywiste - odparł ponuro. - Chodźmy, koń czeka na zewnątrz. - Ale... ja nadal nie rozumiem. - Clemency zadrżała. - Nie wybieram się nigdzie z panem Baverstockiem. Czy pan chce mnie do tego zmusić? - Głos dziewczyny załamał się. - Panno Stoneham, proszę użyć swojej inteligencji. Czy wyglądam na stręczyciela? Arabella opowiedziała mi o tej eskapadzie już kilka dni temu. Mark zarezerwował pokój w „Koronie” i zamierza tam zhańbić panią, a nie Arabellę. Moim zdaniem zgubi ją wkrótce gdzieś w tłoku i pośpieszy do zajazdu, by zdążyć na spotkanie z panią. Chyba zamierzała pani jechać na ratunek swojej podopiecznej? - Chce pan zrobić ze mnie żywą przynętę? - Clemency wciągnęła w płuca powietrze. - Lordzie Storrington, może jestem guwernantką, osobą niższego niż pan stanu, ale muszę dbać o swoją reputację, nawet jeśli pan sądzi inaczej. Jeżeli panna Arabella o niczym nie wie, nie widzę powodu, dlaczego powinnam ryzykować swoje dobre imię i narażać się na napaść pana bezwzględnego przyjaciela. - Niczym pani nie ryzykuje - odparł markiz. - Obiecuję, zapobiegnę wszystkiemu zawczasu. A teraz chodźmy. Po¬może mi pani dopilnować, żeby nic się nie stało Arabelli. Czy nie o to pani właśnie chodziło? - Jeśli pan jedzie, milordzie, nie rozumiem mojej w tym roli. - Proszę posłuchać, ktoś musi zająć się Markiem. Sądzi pani, że pozwoliłbym, żeby zabrał moją siostrę w zakazane miejsce czy zrujnował dobre imię kobiety powierzonej mojej opiece? Muszę dotrzeć do sedna tej sprawy. Sądziłem, że Mark jest moim przyjacielem. Uważa pani, że to dla mnie przyjemne? http://www.recidivist.pl choć tyle rzeczy powinien był zrobić, nie mógł się skoncentrować i poszedł spać. Alli najwyraźniej nie zaleŜało na nim ani trochę. Zdziwiło go to, Ŝe poprosiła Jake’a, by towarzyszył jej przy zakupie wozu. PrzecieŜ on chętnie pomógłby jej w wyborze. Fakt, Ŝe odkąd został jej szefem, nigdy go o nic nie poprosiła, denerwował go. JuŜ miał iść do kuchni po piwo, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Spojrzał na zegar ścienny. Alli nieprędko wróci, a poza tym ma klucz. Ogarnął go lęk. Czy ten ktoś, kto puka, powie mu, co się z nią stało? Samochód jej się rozbił i... Odetchnął głęboko, podszedł do okna, wyjrzał. CięŜar mu spadł z serca, gdy zobaczył, Ŝe to samochód terenowy Gavina stoi przed domem. Wyleciało mu z głowy, Ŝe dzwonił do niego z prośbą, by wpadł przy okazji. Otworzył drzwi. - Dobry wieczór, szeryfie.
- Dzień dobry - powiedział, wchodząc. - Dzień dobry. Myślałam, Ŝe odjechałeś - rzekła Alli, dziwnie nań patrząc. - Kiedy wstałam i wyjrzałam przez okno, zobaczyłam, jak twój wóz odjeŜdŜa. Skinął głową, rozumiejąc teraz jej zmieszanie. - John wziął moje auto, pojechał po zaopatrzenie. Jego jest w naprawie. - Aha - mruknęła, skupiając ponownie uwagę na Erice. Zaczęła opowiadać, Sprawdź swój kubek. Włosy w kolorze piasku związała w ciasny kucyk. Co do oczu nie był w stanie zdecydować, czy są zielone, czy szare. Nie malowała się, jedynie usta nosiły ślad różowego błyszczyku. Ubrana była w biały podkoszulek i króciutkie, różowe szorty, które podkreślały jej zabójczą figurę. - Panno Tyler. - Starał się nie dać po sobie poznać, że się niecierpliwi. - Czy uważa mnie pani za potwora? Zamrugała ze zdziwienia. - Nie, oczywiście, że nie. - Panno Tyler, jeżeli mamy współpracować, musi pani być ze mną szczera. Spytam ponownie, czy uważa mnie pani za potwora? Willow wytrzymała jego pytające spojrzenie.