którzy kradną jedno zdjęcie! Nie ja twierdzę, że uczciwa i ciężko pracująca dziewczyna może oszukiwać! I nie ja oskarżam o zdradę osobę, z którą przeżyłem dziesięć szczęśliwych lat małżeństwa. Ruszył w stronę salonu. Patrzyła za nim ze łzami w oczach. Nagle zdała sobie sprawę z tego, że Richard ma rację. To ona zaczęła niebezpiecznie ocierać się o paranoję, podejrzewając wszystkich dookoła o najgorsze rzeczy. A przecież zawsze obiecywała sobie, że nie będzie zazdrosna ani zaborcza. – Richardzie, zaczekaj! Zatrzymał się i spojrzał na nią przez ramię. – Tak nam było dobrze, Kate. Cieszyliśmy się życiem. Cieszyliśmy się sobą... Co się z tobą stało? Zupełnie cię nie poznaję. ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY CZWARTY Obudził ją grzmot. Krople deszczu uderzały w okna i bębniły w dach. Kiedy Kate usiadła, jasna błyskawica przecięła niebo. Zauważyła, że Richard już wstał. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego poduszki. Była zimna. Westchnęła, zastanawiając się, czy w ogóle będzie chciał z nią dzisiaj rozmawiać. I czy ich małżeństwo przetrwa jeszcze choć jeden tydzień, nie mówiąc o miesiącu. http://www.poziomzdrowia.pl/media/ – Już idę! – krzyknęła, patrząc na zegarek. Kto, do diabła, mógł tu przyjść tak wcześnie? Wiedziała, że to nie Richard. Po pierwsze ma swój klucz. Po drugie – nie ośmieliłby się wrócić. Emma poruszyła się, ale się nie obudziła. Bogu dzięki. Zaraz odprawi tego natręta i zrobi sobie mocnej kawy. Może wtedy jakoś się pozbiera. Podeszła do drzwi i wyjrzała na zewnątrz. Dostrzegła dwóch nieznajomych. Obaj mieli na sobie marynarki i ciemne okulary, niczym czarne charaktery z marnego kryminału. Uchyliła drzwi, nie otwierając łańcucha. – Słucham panów? – Pani Ryan? – Tak, to ja.
Sama z trudem powstrzymywała się od łez. - Mamy sobie coś do wyjaśnienia, chłopcy. Poczekajcie na mnie w salonie. - Jack postawił Patryka na ziemi i otworzył drzwi do domu. Wrócił mu surowy wyraz twarzy. - Chciałbym, żebyś i ty była obecna przy tej rozmowie - zwrócił się do Malindy. Sprawdź właśnie otaczał go protestujący tłum. Na jednym z transparentów przedstawiono niemowlę rozerwane na części i spoczywające w kałuży krwi. Juliannie zrobiło się niedobrze i szybko uciekła z tego miejsca. Była przerażona. Przypomniała sobie różne historie o nieudanych skrobankach. Musi urodzić. Może przecież oddać dziecko. Dlatego w końcu wybrała się do Citywide Charities, gdzie uprzejmie poproszono ją, by zaczekała w schludnym pomieszczeniu. Z rękami zaciśniętymi na podołku zastanawiała się, co ma powiedzieć. Zdecydowała, że nie będzie opowiadać o matce, Johnie i o tym, jak zaszła w ciążę, tylko powieli stary schemat. Została uwiedziona na jakimś przyjęciu i nawet nie wie, kto jest ojcem