- Tu nie ma żadnego „może". - Taaa. 185 31. - Same cię poprosiły? Ethan (przyleciał do Londynu na pięć dni tuż przed świętem Dziękczynienia, żeby wziąć udział w konferencji księgowych dotyczącej, jak mgliście Matthew zrozumiał, różnic między europejskim a amerykańskim prawem podatkowym oraz metodami ściągania należności) wyglądał na zaskoczonego. - Najpierw Flic, potem Imo... co naprawdę mnie poruszyło - potwierdził Matthew. Siedzieli przy obiedzie we włoskiej restauracji w St John Wood, niedaleko hotelu Ethana. - Poruszyło - pod jakim względem? - Emocjonalnym. Oczywiście już przedtem postanowiłem zostać i dziewczynki o tym wiedziały. Chciały jednak dać mi do zrozumienia, że je to cieszy. - Ze względu na Sylwię? - Prawdopodobnie to przeważyło. Ale że zdobyły się na taki http://www.panilogopedia.pl/media/ Matthew odczekał, aż funkcjonariusz odejdzie, i przesunął oba koce w stronę Imogen. Złapała je i otuliła się cała. - No, Imo? Słucham. Miała rozszerzone strachem, pociemniałe i udręczone oczy. - Zabiłam moją matkę. Kiedy tego słuchał, pewna część jego umysłu jakby się zamknęła, chroniąc resztę. Niemal miał to przed oczami - to część, która czuła miłość, żal, strach, zamęt, zwinęła się w kłębek i ukryła. Jak inaczej mógłby słuchać tych słów i nie uderzyć osoby, z której ust wyszły? Jak mógłby nie zwariować? „Zabiłam moją matkę". - Jak to - zabiłaś? - To znaczy... niezupełnie.
A więc bez mango. Matthew o tym wiedział, wiedziały córki Karo, 60 Sylwia i oczywiście Izabela, która załatwiała większość zakupów i przyrządzała potrawy. Dlatego naprawdę trudno było o pomyłkę. Był wtorek dwudziestego piątego maja, zaledwie kilka dni po aferze Sprawdź pokoju księcia, zanim całe towarzystwo wróci z Monte Carlo. Będzie musiała czekać, aż służba pójdzie spać. Będzie też musiała unikać służącego, który zawsze czeka, aż wszyscy wrócą na noc. Przede mną trudne zadanie, pomyślała. Była jednak podniecona i szczęśliwa. Znalazła to, czego szukała, i żadna trudność nie wydawała jej się teraz istotna. Włożyła cylinder lorda Eustace'a do pudla, zamknęła je i schowała na dnie szafy. Podniosła z krzesła obrazy. Patrząc na „Madonnę w kościele” czuła, że jej piękno przenika ją na wskroś. Nawet w szarym świetle zmierzchu obraz zdawał się mienić kolorami, żyć uduchowionym