przyciągały uwagę już podczas przeglądania folderów reklamowych. Ta umiejętność bardzo jej się przydała, gdy zaczęła pracować na własną rękę, a wielu waszyngtońskich klientów nadal korzystało z jej usług. Wspinała się coraz wyżej, ocierając sobie ręce o szorstką korę. W końcu znalazła odpowiednią gałąź i usiadła na niej, spuszczając nogi w dół. Nawet bez lornetki widok zapierał dech w piersiach: lasy, pola, kamienne murki, strumień, jej żółty dom, wciśnięty w wąski pasek względnie płaskiego terenu. Niedaleko znajdował się cmentarz, położony na zboczu, żeby nie zajmować cennego płaskiego terenu, przeznaczonego na uprawy. Znajdował się tam grób prezydenta Calvina Coolidge’a. Ostrożnie przytrzymując się gałęzi, Lucy zdjęła z szyi lornetkę i przyłożyła ją do oczu z nadzieją, że na zamglonym niebie uda się jej wypatrzyć sokoła. Naraz od strony lasu dobiegł ją jakiś hałas. Zastygła i zaczęła nasłuchiwać. To nie była wiewiórka ani jeleń. Może łoś? Przypomniały jej się wcześniejsze wypadki i wzruszyła ramionami. Zwykłe leśne odgłosy, też mi coś, pomyślała. Ostrożnie rozejrzała http://www.nabudowie.info.pl/media/ – Mogę pokazać kilka zdjęć – rzekł Mowery z wielką pewnością w głosie, pochylając się nad biurkiem. – Niech pan dzwoni po policję i każe mnie wyprowadzić. Wszedłem tu raz, wejdę i drugi. A jeśli nawet ja tu nie wejdę, to zdjęcia pójdą w świat. – Nie dostaniesz ode mnie ani centa. – Dobra, dobra – mruknął Mowery i wstał. Ubrany był w jasnoszary garnitur. Podobne garnitury nosiły setki turystów, reporterów i niż- szych urzędników w budynku senatu. Dzięki temu doskonale wtapiał się w otoczenie. – Pierwsza partia fotografii jeszcze dzisiaj zostanie wysłana do kilku czasopism oraz do Lucy Swift, pokrzywdzonej wdowy. Jack nie był w stanie wypowiedzieć słowa. Jeszcze mocniej zacisnął usta. Ból podbrzuszu stawał się coraz bardziej dojmujący.
- Sam się zajmę lady Stanton. - Ja... dobrze. Jak pan sobie życzy, milordzie. Gdy tylko służący wyszedł z pokoju, Roman zamknął za nim drzwi. - Powinien pan go zwolnić. Sin wzruszył ramionami. Sprawdź dużo pan ćwiczył. Ukłonił się rozbawiony. - Cieszę się, że moje wysiłki nie poszły na marne. - Aż za bardzo się pan starał, zdaniem moich rodziców. - Przepraszam, że na nasze sam na sam wybrałem niewłaściwe miejsce, ale nie za całowanie. - Podszedł do niej bliżej. Działała na niego równie mocno jak poprzedniego wieczoru. - Jest pani urocza. - Nadal próbuje mnie pan uwieść? - Odsunęła się od okna i ruszyła do wyjścia. - Niepotrzebnie, lordzie Althorpe. Już pan zdobył moją rękę. Ze zdziwieniem patrzył, jak panna Fontaine zamyka drzwi gabinetu i staje twarzą do niego.