najpiękniejsze w okolicy miejsce, z którego rozciągała się panorama całego wybrzeża. Budowlę ulokowano na samym szczycie urwiska, skąd było dobrze widać wioskę Beaulieu i przylądek St. Hospice. Z jednej strony zamku Bellevue wysoki na tysiąc stóp brzeg 38 urywał się nagle, tworząc stromy, prawie pionowy uskok. Zamek sprawiał wrażenie, jakby za chwilę wiatr miał go strącić w przepaść i roztrzaskać o strome skały. Jednak z drugiej strony był solidnie podparty. Tu okna wychodziły na dolinę okoloną wzgórzami, za którymi w oddali połyskiwały wysokie szczyty gór. Ogrody, które rozciągały się na zboczu pod zamkiem, należały, jak się Tempera potem dowiedziała, do najbardziej egzotycznych i najwspanialszych w okolicy. Kiedy powóz przejechał pod łukiem bramy, rzuciła się w oczy ogromna obfitość barw. Serce Tempery zaczęło bić żywiej. Nie wyobrażała sobie, że bugenwilla może kwitnąć takim lśniącym szkarłatem, a wonne, pnące geranium mienić się tyloma odcieniami różu. http://www.nabudowie.biz.pl miłość, żal, strach, zamęt, zwinęła się w kłębek i ukryła. Jak inaczej mógłby słuchać tych słów i nie uderzyć osoby, z której ust wyszły? Jak mógłby nie zwariować? „Zabiłam moją matkę". - Jak to - zabiłaś? - To znaczy... niezupełnie. Niezupełnie. Siedział przez chwilę w milczeniu, starając się ochłonąć i przygotowując na dalszy ciąg. Spojrzał w pełne bólu oczy. - Słucham, Imo. Powiedz. Oboje słyszeli wokół siebie kroki, jakiś ruch. Matthew widział, że Zuzanna, policjant i dwoje ratowników są już blisko, a on nie da rady
każdego ranka były przesuwane przez sumienne francuskie służące. Tempera przeraziła się. A jeśli jej przypuszczenia okażą się mylne i nie uda jej się znaleźć obrazu? A może lord Eustace już go wywiózł? Przypomniała sobie opowieść ojca o mężczyźnie, który Sprawdź - Nie, tylko kiedy się przeforsuję. Och! - Jodie skrzywiła się i krzyknęła, kiedy jego mocne palce odnalazły źródło bólu. - Leż spokojnie - nakazał jej. - Już wszystko w porządku. Wiem, co robię - dodał, kiedy spojrzała na niego z obawą. Jodie pewno spróbowałaby się sprzeciwiać, gdyby nie następny atak bólu. Chwilowo może tylko leżeć i walczyć, zaciskając zęby. Lorenzo podniósł ją i położył na plecach. Teraz, kiedy jej nogi zostały odsłonięte przez krótką koszulkę, zauważył, że rzeczywiście są tak długie, jak przypuszczał. Dostrzegł też, że jedna z nich jest nieco szczuplejsza niż druga, a na wewnętrznej powierzchni stawu kolanowego rysowała się delikatna siateczka blizn. Walcząca z bólem Jodie nie zdawała sobie sprawy, że wbija palce w ramię Lorenza, próbując opanować krzyk. Skurcz był najgorszy z dotychczasowych. Lorenzo odczekał, aż jej uścisk zelżał, a potem przystąpił do działania. Długie, smukłe palce badały bolesny węzeł mięśni, aż Jodie zaczęła się wić z bólu. Spróbowała uwolnić nogę, ale powoli, powoli ból zaczął słabnąć, a Lorenzo wciąż ugniatał i uderzał mięśnie. Nogę przeszedł dreszcz i Jodie zastygła w oczekiwaniu na następny atak. - Rozluźnij się. - Lorenzo wciąż masował jej nogę, teraz jednak długie palce sięgały wyżej i Jodie zaczęła doznawać całkiem innych uczuć, które z pewnością nie miały nic wspólnego z przemęczeniem. - Przypuszczam, że przeszłaś kilka operacji? Jodie znów zesztywniała. - Tak - odpowiedziała krótko. - Ile? Westchnęła. - Czy to ważne? W końcu nie będziesz się mną opiekował, jeżeli skończę na wózku inwalidzkim, prawda? - Czy to możliwe? - Wciąż masował jej nogę, tym razem palce uderzały delikatnie w same blizny. Ż niewiadomego powodu Jodie nagle zebrało się na płacz. Nikt nigdy nie dotknął jej blizn tak po prostu, z chęci pomocy. Podczas pobytu w szpitalu przyzwyczaiła się do ciągłych badań, do lekarzy traktujących ją jak połamaną rzecz, którą próbują poskładać. Tym właśnie dla nich była. Była wdzięczna za wszystko, co dla niej zrobili, ale jednocześnie...