Pociągnął ją zdecydowanym ruchem i chwilę później znalazła się w jego ramionach. Nie zdołał jednak utrzymać równowagi i oboje spadli z krzesła. Gdy zarzuciła mu ręce na szyję, odszukał ustami jej usta. Uderzyli w ścianę, ale nawet tego nie zauważyli. Hrabia płonął z pożądania, odkąd wszedł do piwnicy i zobaczył guwernantkę uwięzioną w oknie. Teraz nie zamierzał dać jej czasu na odzyskanie zmysłów. - Lucienie - wyszeptała. Przynajmniej znowu mówiła mu po imieniu. Osunął się na podłogę, nie wypuszczając jej z objęć. Nagle wskoczyło na nich białe, futrzaste stworzenie i zaczęło ich lizać po twarzach. Alexandra parsknęła śmiechem. - Szekspirze, nie! W tym samym momencie drzwi piwnicy otworzyły się z hukiem. - Milordzie, kazał pan... - Wynocha! - ryknął Lucien. Thompkinson zniknął. - Dzięki Bogu, że nie jesteśmy en deshabille - wykrztusiła Alexandra. - Zaraz będziemy. - Nie. Do diabła! Nie powinien był dopuścić do tego, żeby się opamiętała. Przyciągnął ją do siebie i musnął wargami jej szyję. http://www.meble-drewniane.edu.pl zrobiła na nim piorunujące wrażenie już w chwili, gdy pierwszy raz ujrzał ją w swoim gabinecie, natomiast on jeszcze nie zawrócił jej w głowie. Ochłonąwszy nieco, usiadł. - Myślisz, że lord Belton oświadczy się Rose? - zapytała sennym głosem, sięgając po halkę. Żadnej histerii, łez, pretensji. Po prostu brała to, co podsuwało jej życie. Uśmiechnął się. Jego Alexandra. Ciekawe, jak by zareagowała na takie określenie. - Robert ma na to za dużo rozsądku. Po prostu stara się wyprowadzić mnie z równowagi. - W takim razie rzeczywiście powinieneś urządzić przyjęcie urodzinowe dla swojej kuzynki. Spostrzegł, że przygląda mu się z nowym zainteresowaniem. - Wracamy do codzienności? Przyjęcia, kolacje, bale, nowe stroje?
Spostrzegła z przerażeniem, że to Bryce w garniturze i krawacie wylądował dzięki niej w wodzie. ROZDZIAŁ SZÓSTY Natychmiast odstawiła krzesełko i wyciągnęła rękę do Bryce'a, który chwycił ją kurczowo i... oboje znaleźli się w wodzie. Klara poczuła, że pada prosto na niego, on zaś ochrania ją przed uderzeniem o dno basenu. Nie słyszał pod wodą jej krzyku. Starał się jak najszybciej wydobyć ich oboje na powierzchnię. Gdy wypłynęli, ciągle trzymała się kurczowo jego marynarki. Sprawdź - Dobrzeje. W zadziwiającym tempie. Zdaniem lekarza jest już na tyle silna, że niedługo ją wypiszą. Być może nawet jutro. - Żartujesz? To cudownie! - Niewiarygodne, prawda? A już myślałem, że po niej. - Cieszę się twoim szczęściem. - Liz uśmiechnęła się, chociaż Santos wyczuwał sztywność w jej zachowaniu. Podała mu kwiaty. - Podeślę jej trochę jedzenia. Odezwij się, jak będziesz miał chwilę. - Jasne. Dzięki. - Jeżeli mogę zrobić coś jeszcze... wystarczy, żebyś powiedział. - Dzięki - powtórzył i skinął głową. - No nic, muszę wracać do pracy. Interes zaczął się rozkręcać. - Poważnie? - Santos uśmiechnął się tym razem szczerze. - No i jak się sprzedaje mój tradycyjny hamburger z krowy? - Tak dobrze, że brakuje rąk. Obawiam się tylko o zdrowie amerykańskich mężczyzn. Znów się roześmiał - i znów szczerze.