Zaparła się w miejscu. Jęknął. - Tylko mi nie mów, że będziesz się ze mną o to spierać. -Obiecaliśmy. -Lauro, a dziecko! Nasze dziecko. Musimy jechać do szpitala. -No, dobrze, dobrze. Ale nie ma pośpiechu. - Chwilę później zgięła się w pół, gdy złapały ją skurcze. - Może i jest. Jejku, twój syn jest tak samo natarczywy jak ty. Richard wziął ją na ręce i wsadził do samochodu. Po drugiej stronie ulicy stał oficer Lindsey. Wskoczył na motor i podjechał do nich. -Co powiesz na policyjną eskortę, Richardzie? Richard wskoczył za kierownicę. Ręce mu się trzęsły. -Dzięki, Mark. -Och, nie bądźcie śmieszni! - powiedziała Laura. Nie była pewna, czy powinno ją to zawstydzić czy rozśmieszyć. Mark włączył światła oraz syrenę i ruszył przed nimi do gabinetu, który znajdował się dwie przecznice dalej. Na ulicach stali ich znajomi, machali do nich i życzyli powodzenia. Niecałą godzinę później, w małym szpitalu Richard trzymał na rękach swojego syna. Laura urodziła niemal w progu. Teraz http://www.makul.pl jej do snu. Dziewczynka zasnęła szybko. Laura siedziała teraz sama w bibliotece Richarda. W garażu znalazła pudełko ze starymi zdjęciami i papierami. Liczyła na to, że znajdzie fotografię rodziców Kelly, oprawi je i da dziecku przynajmniej tę namiastkę. Siedziała z podkulonymi nogami na dużym, skórzanym fotelu, z lampką wina na stoliku i przekopywała się przez sterty papierów. Niektóre fotografie były bardzo stare, inne posklejała wilgoć i były zupełnie zniszczone. A potem natknęła się na przejrzystą, foliową koszulkę z wycinkami prasowymi. Wysypała je na biurko i wzięła do ręki największy z nich. Nagłówek głosił: „Przedsiębiorca Richard Blackthorne ranny w katastrofie kolejowej". Było tam zdjęcie samochodu, który tkwił przed lokomotywą.
śniadania. Darrenowi kazała nie zapomnieć o wypiciu mleka. Wyprawiwszy ich na autobus, zabierała Patryka i potężną, wypchaną torbę i ruszała do pracy. I wszystko to robiła ubrana jak na proszony podwieczorek. Kiedy znajdowała na to czas? O której by wstał, ona zawsze była już na nogach, ubrana Sprawdź jadalni na kolację. Podczas posiłku Theo z przyjemnością przyglądał się Lily. Była lekko opalona, prawie bez makijażu i jak zawsze zadbana. Mimo, iż spełniała liczne obowiązki przy dzieciach, nigdy nie widział jej potarganej czy ze złamanym paznokciem. Po kolacji wrócili do siebie, zamierzając wcześnie położyć się spać. Theo przystanął przed drzwiami swojego pokoju. – Może wpadłabyś napić się czegoś przed snem – zaproponował. – Jest dopiero po dziesiątej. Na naszym balkonie są fotele i stolik i będzie tam rozkosznie chłodno. – Czy nie obudzimy dzieci? – spytała z wahaniem. – Nie, po dzisiejszym dniu spędzonym na słońcu i w wodzie będą spały twardo do rana – odrzekł i nagle zapragnął pobyć z nią choć przez chwilę sam na sam.