Pierce wzruszył ramionami. - Z tego, co chłopcy mówią, ich rodzice nie są tak rygorystyczni. Nie gonią ich do łóżka. Szczególnie gdy jest wieczorek dla dzieci. - Nagle nie mógł już dłużej powstrzymywać przepełniającej go wesołości. - Wychodzi na to, że moja siostrzyczka na wszystko macha ręką, gdy tylko ona i John mają ochotę... - uniósł brwi - ... no wiesz. Zapiekły ją policzki. Odwróciła się do szafki i zaczęła wyjmować talerzyki do ciasta. Gdy się odwróciła, Pierce był tuż za nią. Tak blisko, że aż ją zaskoczył. Kiedy brał od niej talerzyki, jego palce musnęły jej dłoń. - Szczerze mówiąc, Amy - zaczął - w zasadzie nie widzę powodu, by dzieciaki nie mogły urządzić tego swojego wieczorku. - Z chipsami, precelkami i gazowanymi napojami? Rozchorują się od takiego jedzenia. - Zapomniałaś o prażonej kukurydzy. http://www.gabinetystomatologiczne.biz.pl/media/ – Przecież to było wyraźnie napisane w moim podaniu o pracę. ,,Kandydat umie dawać sobie radę ze wszystkim’’. Jego uśmiechnie rozjaśnił oczu, Lucy jednak udała, że tego nie dostrzegła. – Rob, co ja bym bez ciebie zrobiła? – zapytała z uśmiechem. – Zbankrutowałabyś – odrzekł bez wahania. Zaśmiała się z ulgą, zadowolona, że pocisk nie ciąży jej już w kieszeni. Te przypadki na pewno nie miały ze sobą żadnego związku. Przecież nie było nikogo, kto mógłby mieć jakikolwiek powód, by knuć spisek przeciwko niej. Zostawiła Roba nad komputerem i wyszła ze stodoły. – Zrobiłam lemoniadę! – zawołała Madison z werandy.
Victorii nieprzychylnym spojrzeniem. Wydawało się, że zaraz przerzuci ją sobie przez ramię i wyniesie z pokoju, ale zamiast tego uprzejmie pozdrowił wszystkich towarzyszących jej mężczyzn. Dźwięk niskiego głosu sprawił, że po plecach Victorii przebiegł dreszcz, a na widok niesfornego Sprawdź powinienem. - Ale tatusiu! Obiecałeś! - Paolo z niepokojem popatrzył na ojca. - Paolo, idziemy! Prawda, tatusiu? - Arturo też wbił w ojca pytający wzrok. Gorączkowo wpychał nóżkę w kalosz, by jak najszybciej być gotowym do wyjścia, nim ojciec się rozmyśli. Federico zwichrzył chłopcu włosy. - Od tamtej pory minęło tyle lat, że przez ten czas dziadek pewnie stał się trochę bardziej wyrozumiały. Gdybym teraz był dzieckiem, może by mi pozwolił na taką zabawę. A ja dałem wam słowo, prawda? - Tak! - radosnym chórem wykrzyknęli chłopcy i z rozmachem