bądź sama ich przysparza. - Czy przyda się nam herbata? - Tobie pewnie tak. Imogen zaczekała, aż babka skończy się krzątać w swej nowoczesnej kuchence i wróci z tacą do salonu - chłodnego pokoju, utrzymanego w bladoróżowej tonacji, z orzechowymi meblami, szafkowym zegarem, chińskim dywanem i serią abstrakcyjnych obrazów młodego szwajcarskiego malarza. Wszędzie stały fotografie i wazony z kwiatami, nie było natomiast roślin doniczkowych, gdyż zdaniem Sylwii, w jej mieszkaniu nawet te najbardziej odporne więdły w ciągu godziny. Dopiero kiedy usiadły obok siebie na sofie nad filiżankami z herbatą, Imogen przeszła do rzeczy. - Nie wiem, Groosi, ile jeszcze wytrzymam. I nie chcę, żeby mama jeszcze bardziej się martwiła... Sylwia czuła, jak narasta w niej przerażenie. Napiła się herbaty i czekała. - On ciągle to robi. Ciągle na nas narzeka i wypłakuje się mamie. Sylwia odstawiła filiżankę. - Matthew nie wygląda mi na mazgaja. http://www.evita-dietetyka.pl Gdybyśmy... Gdyby to, gdyby tamto... Lista ciągnęła się w nieskończoność. Wiedzieli teraz więcej, znacznie więcej, niżby sobie życzyli, na temat bezmiaru dewiacyjnych skłonności pierwszego męża Karo. Sama Karolina nie miała o tym pojęcia. Tego byli pewni. - Gdyby o tym wiedziała - oświadczyła Sylwia zaraz po poznaniu prawdy - mogłaby nawet go zabić. Zuzannie spadł kamień z serca, kiedy wreszcie mogła wyrzucić z siebie prawdę o skrytce w pokoju Imogen. Od początku była świadoma, jak istotne znaczenie miała zawartość tych plastikowych toreb dla zrozumienia problemów dziewczyny. Dlatego na własne ryzyko wyznała swój grzech przeszukania pokoju Imo psychologowi Jane Ripon, która należała
- Tak właśnie chcę! - odpowiedziała jej siostra. Matthew usłyszał to, zarejestrował, zrozumiał, że dziewczyna chce umrzeć. I że nie wolno mu do tego dopuścić. - O, nie! - powiedział. - Nie ma mowy. Nawet to sprawiało w pewnym stopniu wrażenie snu - było zbyt nierealne, by mogło dziać się naprawdę. Wciągnął wielki haust Sprawdź pociągu źle śpię. Tempera wiedziała, że to nieprawda, lecz nie miała teraz ochoty spierać się o cokolwiek. Była tak zachwycona krajobrazami, które ciągnęły się od St. Raphael, że nie potrafiła myśleć o niczym innym, jak tylko o ich zapierającym dech w piersiach pięknie. Ojciec często jej opowiadał o południowej Francji, lecz trudno było porównywać opowieści do tego, co zobaczyła dzisiaj na własne oczy. Była zła, że ciemność nocy nie pozwoliła jej podziwiać rozległych francuskich pól ani krajobrazu podnóża Alp. Nakłonienie lady Rothley, by wstała i ubrała się w elegancką jasnobłękitną kreację, którą wybrały na przyjazd,