twarz, jej oczy były tak samo duże i zawsze zaciekawione, a kształty tak samo zmysłowe. Różniła się od modelek Tycjana jedynie tym, że zawsze była ściśnięta w talii tak mocno, iż jej wąska kibić znakomicie uwypuklała krągłość pełnych piersi i bioder. Spopularyzowany przez Amerykanina Charlesa Dany Gibsona nowy model gorsetu na fiszbinach sprawiał, że tors kobiety bardzo odcinał się od dolnych partii jej ciała i wyglądał, jakby właściwie do niej nie należał. Lady Rothley doskonale opanowała sztukę osiągania takiego wyglądu. A ponieważ była bardzo piękna, Tempery zupełnie nie dziwiło, że wydała się księciu Chevingham niezwykle atrakcyjna. Kiedy książę pierwszy raz zaprosił lady Rothley na jedno 9 ze swych przyjęć, ani ona, ani Tempera nie przywiązywały do tego szczególnej wagi. Wszystkie przyjęcia w rezydencji Chevingham słynęły z tego, że bywały tam piękne kobiety. Jednak już po jednym czy dwóch balach lady Rothley zaczęła otrzymywać zaproszenia na kolacje w małym http://www.bhp-nabudowie.com.pl opór zostanie złamany. Popatrzył na rozciągającą się przed nim linię wybrzeża. Z daleka dostrzegł dach amfiteatru. Przypomniał sobie wcześniejsze słowa Shey. Sięgnął po komórkę. - Tonio, chciałbym, żebyś wykonał parę telefonów... Shey liczyła, że szybki spacer ukoi jej rozdygotane nerwy. Lubiła tę część miasta, która dochodziła do jeziora. Teraz szła prosto nad zatokę. Widok wody zawsze dobrze na nią działał. Przeszła ulicę State, minęła szpital i zaczęła schodzić w dół wzgórza. Tuż przy wejściu do portu dumnie wznosiła się w niebo wieża zbudowana z okazji dwóchsetlecia
17 - Mówię poważnie - upierała się Karolina. - Nie chodzi mi o twój wygląd, ale o to, że jesteś taki... realny. - Próbowała mu to wytłumaczyć: - O sposób, w jaki mnie kochasz. Czuję, że cały chcesz być ze mną, każdą cząsteczką ciała i umysłu. - Bo tak właśnie jest. Każda cząsteczka mnie pragnie każdej Sprawdź - Nie najgorzej. Ledwie się zmusiła, by spojrzeć mu w twarz; czuła, jak jego oczy przewiercają ją na wylot. Ręce miała jak kłody - ciężkie, bezwładne. Zerknęła na poduszkę u swoich stóp i zdumiała się siłą własnej wyobraźni. - Proszę, zaparzyłam wam świeży dzbanek - zapraszała bez sensu pani Khan. - Flic, jaką lubisz herbatę? Flic zmusiła się do uśmiechu. - Ja w ogóle dziękuję. - Demonstracyjnie spojrzała na zegarek. - Naprawdę muszę już wracać do szpitala. Nie zdawałam sobie sprawy, że tak długo tu siedzę. - Co za szkoda! - Gita Khan podniosła poduszkę i położyła ją na krześle przy łóżku. - Prawda, Johnie, że szkoda?