– Głównie z nienawiści i uprzedzeń – odparła Marilyn, która aż poczerwieniała ze złości. – Mój Boże, myślałam, że jako homoseksualista będziesz to mógł lepiej zrozumieć. – No to powiedz mi, ilu znasz Azjatów, którzy... – No, już dosyć. – Kate weszła między zwaśnione strony. – Tak nie można. Mamy przecież gości. – Mnie to nie przeszkadza – wtrącił Peter, jeden ze stałych klientów, siedzący w loży najbliżej kontuaru. – Ta dyskusja wciąga mnie coraz bardziej. – Ja też bym chętnie posłuchała – dodała pisarka Joanie, która podeszła po następną kawę. – Jest potem o czym pomyśleć. – Nie, nie, Kate ma rację – zreflektował się Blake. – Ale zanim przejdziemy do mniej kontrowersyjnego tematu, spuentuję to tak: jeśli ktoś twierdzi, że wielkość nie ma znaczenia, to albo sam ma małego fiuta, albo faceta z małym fiutem. Marilyn aż otworzyła usta, Joanie omal nie rozlała kawy, a Kate z trudem powstrzymała śmiech. Zanim zdążyła upomnieć swojego pracownika, odezwał się Peter: – Ależ Blake, nigdy nic takiego nie mówiłem. Zawsze uważałem, że wielkość to poważna sprawa. Wszyscy zebrani zachichotali, ktoś rzucił http://www.abc-budowadomu.edu.pl/media/ pragnął jej powiedzieć, lecz brakło mu słów. Po raz drugi w życiu poczuł się bezradny. Opanował się jednak szybko. Poradzi sobie z tą sytuacją. Doświadczenie nauczyło go, że każdy problem da się tak czy inaczej rozwiązać. – Nawiasem mówiąc, muszę jeszcze raz przyznać, że zaimponował mi sposób, w jaki zażegnałaś kryzys z krwawiącym palcem Frei. Czy jesteś wykwalifikowaną pielęgniarką? – Niestety nie – odparła z uśmiechem. – Moja szybka reakcja wynikła po prostu z długoletniego nawyku polegania wyłącznie na sobie i radzenia sobie ze stresem. To nie do końca prawda, pomyślała. Dość często gubiła się w sytuacjach stresowych, ale rzecz w tym, by tego po sobie nie pokazać.
Kelly przewróciła się na drugi bok. Richard przykrył jej drobne ramionka. Położył dłoń na jednym z nich. - Tatuś cię kocha - wyszeptał. A ona poklepała go przez sen po ręce. Na chwilę zesztywniał. Miał głębokie blizny na nadgarstkach. Lecz dziecko już z powrotem zapadło w głęboki sen. Sprawdź – Kto taki? – Julianna. Był wyraźnie zaskoczony. – Dlaczego? – Ma w sobie coś niepokojącego. – Kate pomyślała o skradzionej osobowości. – Jest bardzo skryta. Nie sądzę, żeby powiedziała ci wszystko... Pokręcił ze śmiechem głową. – No jasne. Pamiętaj, że jestem jej szefem. Zmarszczyła brwi. – Ale patrzy na ciebie tak, jakbyś był kimś zupełnie innym. – Na miłość boską, kochanie... – Nie widzisz tego? Patrzy na ciebie, jakby cię chciała zjeść.